Ingmar Bergman'la Tanışma

Son zamanlarda Ingmar Bergman’a takılmış durumdayım. Ben bir sinema dahisi değilim. O yüzden sinema üzerine yazmak benim için çok yeni. Sadece filmler bende yazma hissi uyandırıyor. Zaten internette kaybolmak fikri bile keyifli.
Yeni yeni kült yönetmenlerin filmlerine ilgi duymaya başladım. Daha izlediklerim bir avuç. 25 yaşındayım. Geç mi kaldım? Sanmam. Bir arkadaşımın tavsiyesine göre kendime bir işi iyice öğrenmek için 5 yıl veriyorum. 30’umda görüşürüz. Bu yaşa kadar çoğu filmi izlememiş olmamın avantajları da var. Bana keşfedecek koca bir sinema tarihi sunuyor.
Ingmar Bergman takıldığım ilk yönetmen. Son zamanlarda annemden çok Liv Ullman’ı görüyorum. Aslında bu sıcaklara Bergman hiç yakışmıyor. Onun siyah-beyazlarına bakarken, elimde bir kahveyle üşümek istiyorum. Perdeleri sıkı sıkı kapatsam da dışarıdaki neşeli çocuk seslerini önleyemiyorum ya da komşu kadın kahkahalarını. Ama Bergman’a bağlanıyorum. Onun filmlerini evimin beyaza boyalı tahtalardan oluşan yerine oturarak izliyorum. Ellerimi yerdeki tahtaların üzerine koyuyorum. Ne sıcak ne soğuk. Tahtanın dokusu güzel. Beyaz bir bardakta kahve koyuyorum yanıma. Perdeler beyaz. O an kendim de siyah-beyaz bir hayatın içindeymişim gibi. İsveççe nasıl da tatlı geliyor kulağa. Çaya madlen batırmak gibi İsveççe. Kuzeye özel bir ilgim var. O melankoli bana çok gizemli geliyor. Çok iyi, çok düzenli ama çok yalan aynı zamanda. Bergman benim yönetmenim olabilir mi diyorum acaba? Görücez…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Alice Diop- Saint Omer

Resim
Rama’nın çocukluğundan görüntüler izlediği televizyon ekranında kendiyle karşılaştığı ve bizim çocuk Rama’nın gözlerinin içine baktığımız o an, bu filmin hepimiz için bir yüzleşme olacağını biliyordum. Sadece kendi çocukluğumuzla ya da annemizle değil, aynı zamanda kendi kadınlığımız ve hatta anneliğimiz üzerinden toplumla bir yüzleşme olacaktı bu. Mahkeme sadece Laurence için kurulmamıştı; burada yargılanan yalnız o değildi, toplum dışına itilenler ya da hiçbir yere ait olmamışlar, Suriyeliler ya da Afrikalılar, kadınlar, anneler, toplumun kendi için yazdığı kaderi yaşamayı reddedenler… Bu mahkeme aynı zamanda bizim içindi ve yargılanan da bizleriz. Şimdi ise, bu filmle birlikte bunu hatırlamaya zorlanıyoruz. Saint Omer , belgesel filmler çeken yönetmen Alice Diop’un, 79. Venedik Film Festivali’nde Jüri Büyük Ödülü de kazanan ilk kurmaca filmi. Film, akademisyen ve yazar Rama’nın, üzerine bir yazı hazırlamak için mahkemesini izlediği, 15 aylık bebeğini ‘acımasızca’ öldüren Laurence Co
Devamı

Ingmar Bergman- Höstsonaten/ Güz Sonatı

Resim
Anneler fedakardır. Ve biz bu fedakarlığı hayatımızla öderiz. Yemez yedirir, giymez giydirir, yaşamaz yaşatır ama aynı zamanda ne yiyeceğimize, ne giyeceğimize ve nasıl yaşayacağımıza müdahale de eder. Hangi okula gideceğimiz, kimlerle arkadaşlık edeceğimiz, kiminle evleneceğimiz, kaç çocuğumuz olacağı üzerinde söz hakları vardır. Kimi zaman da tek söz hakkı onlarındır. Her zaman hayat bir tiyatro oyununa benzetilir. Herkesin bir rolü vardır ve bu rolleri oynamak zorundayızdır. Hayat budur ama şimdiye kadar kimse bize senaryonun annelerimize ait olduğunu söylemedi. “Bir anne ve kızı… Duyguların, karışıklığın ve yıkımın ne korkunç bir kompozisyonu.”
Devamı

Ingmar Bergman- Scener er ett äktenskap/ Bir evlilikten manzaralar

Resim
Hollywood bütün hayatımızı şekillendiriyor. Anlayacak yaşa gelip de bazılarımızın burun kıvırmasıyla da geçmiyor bu etki. Çocukluğumuzda izlediğimiz her kare bilinçdışımızın bir köşesine kayıtlı. Severken de, ayrılırken de, korkarken de, kullandığımız bu kodlar hep Hollywood’dan. Beyaz atlı prensler beklememiz de, her yerde paranormal varlıklar aramamız da, evliliği, aşkın son durağı sanmamız da hep bundan.
Devamı