Neden yazıyorum? Çünkü hayatta yapmaktan sıkılmadığım tek şey. Maalesef sevmek bazen tek başına yeterli olmuyor?

Neden blog açıyorum? Blog açmak kendine söz vermek gibi. Yazmaya ve devam etmeye...

Neden sinema? Çocukken 'fantastik' olan her şeye bayılan biri olarak, hep bambaşka, belki de paralel bir evrenin varlığını hayal ettim. Bir gün biri gelip, bana özel olduğumu söyleyecekti. Yıllar geçti gelen giden olmadı. Ama bir gün bir kapı açıldı ya da bir aynadan geçtim. Sinemayı keşfettim. Artık özgürüm.

Yorumlar

  1. İbrahim Sabbahi22 Mart 2022 12:55

    Neredeyse 10 yıl olacak ve hala 'sıkılmadan' yazıyorsunuz ve Ben denen yabancı gelip kelimelerini okuyor.. Satırlar arasında bazen tebessüm ediyor bazen de kelimelerin derinliğinde boğluyor ama emin olun ona yaşamın beyhudeliğini kısa bir süreliğine olsa bile haksız çıkardınız...

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Alice Diop- Saint Omer

Resim
Rama’nın çocukluğundan görüntüler izlediği televizyon ekranında kendiyle karşılaştığı ve bizim çocuk Rama’nın gözlerinin içine baktığımız o an, bu filmin hepimiz için bir yüzleşme olacağını biliyordum. Sadece kendi çocukluğumuzla ya da annemizle değil, aynı zamanda kendi kadınlığımız ve hatta anneliğimiz üzerinden toplumla bir yüzleşme olacaktı bu. Mahkeme sadece Laurence için kurulmamıştı; burada yargılanan yalnız o değildi, toplum dışına itilenler ya da hiçbir yere ait olmamışlar, Suriyeliler ya da Afrikalılar, kadınlar, anneler, toplumun kendi için yazdığı kaderi yaşamayı reddedenler… Bu mahkeme aynı zamanda bizim içindi ve yargılanan da bizleriz. Şimdi ise, bu filmle birlikte bunu hatırlamaya zorlanıyoruz. Saint Omer , belgesel filmler çeken yönetmen Alice Diop’un, 79. Venedik Film Festivali’nde Jüri Büyük Ödülü de kazanan ilk kurmaca filmi. Film, akademisyen ve yazar Rama’nın, üzerine bir yazı hazırlamak için mahkemesini izlediği, 15 aylık bebeğini ‘acımasızca’ öldüren Laurence Co
Devamı

Ingmar Bergman- Höstsonaten/ Güz Sonatı

Resim
Anneler fedakardır. Ve biz bu fedakarlığı hayatımızla öderiz. Yemez yedirir, giymez giydirir, yaşamaz yaşatır ama aynı zamanda ne yiyeceğimize, ne giyeceğimize ve nasıl yaşayacağımıza müdahale de eder. Hangi okula gideceğimiz, kimlerle arkadaşlık edeceğimiz, kiminle evleneceğimiz, kaç çocuğumuz olacağı üzerinde söz hakları vardır. Kimi zaman da tek söz hakkı onlarındır. Her zaman hayat bir tiyatro oyununa benzetilir. Herkesin bir rolü vardır ve bu rolleri oynamak zorundayızdır. Hayat budur ama şimdiye kadar kimse bize senaryonun annelerimize ait olduğunu söylemedi. “Bir anne ve kızı… Duyguların, karışıklığın ve yıkımın ne korkunç bir kompozisyonu.”
Devamı

Ingmar Bergman- Scener er ett äktenskap/ Bir evlilikten manzaralar

Resim
Hollywood bütün hayatımızı şekillendiriyor. Anlayacak yaşa gelip de bazılarımızın burun kıvırmasıyla da geçmiyor bu etki. Çocukluğumuzda izlediğimiz her kare bilinçdışımızın bir köşesine kayıtlı. Severken de, ayrılırken de, korkarken de, kullandığımız bu kodlar hep Hollywood’dan. Beyaz atlı prensler beklememiz de, her yerde paranormal varlıklar aramamız da, evliliği, aşkın son durağı sanmamız da hep bundan.
Devamı