Mia Hansen-Løve- Bergman Adası/ Bergman Island
İlk Bergman filmimi izlediğim günü o kadar net hatırlıyorum ki, gözlerimi kapattığımda elimin altındaki tahtaların dokusunu ve rüzgârın kokusunu hissediyorum. Aynı bu film gibi sıcak ama Bergman’ın melankolisinin sindiği bir gündü. Bir yaz sonu günüydü ve biz Sessizlik’i izlemek için ekran karşısına geçmiştik. Ben birazdan ve ondan sonraları ruhumun hissedeceği tüm rahatsızlıkları bilirmişçesine yerde, tahta döşemenin üstünde oturuyordum. Havanın sıcaklığını bölen, arada sırada esen ve perdeleri havalandıran rüzgardı. Bembeyaz ahşap döşemeye, koltuklara ve perdelere inat, beyaz kupamın içinde simsiyah bir kahve eşlik ediyordu seyrime ve o simsiyahlık tüm diğer beyazlarla garip bir şekilde uyumluydu. Bir yaz günü Farö’de olmak gibiydi. Ve ben Sessizlik’le aşık olduğum yönetmeni bir yaz filmi ile işte böyle andım. Amy gibi benim için de Bergman bir sığınak, bir teselli belki de… Ya da diğer taraftan film üzerine okuduğum bir yazıda geçen çok güzel bir ifade ile, belki de en iltihaplı piş